همی گفت اگر اژدهای دژم

بیاید که گیتی بسوزد به دم

برفتم بسان نهنگ دژم

مرا تیز چنگ و ورا تیز دم

اگر چه مرا هست ازین دل دژم

برانم که نندیشم از بیش و کم

همی رفت بر پیل دستم دژم

به پدرود کردن نیا را به هم

یکی یاد کرد از نیا زادشم

هم از تور بر زد یکی تیز دم

بشد طوس و گستهم با او به هم

لبان پر ز باد و روان پر ز غم

چو شیدوش و کشواد و قارن بهم

زدند اندرین رای بر بیش و کم

دلش گشت پر آتش از درد و غم

دو رخ را به خون جگر داد نم

نیامد همی ز اسمان هیچ نم

همی برکشیدند نان با درم

که بر کینهٔ تخمهٔ زادشم

ببندی میان و نباشی دژم

ز نیروی او پشت کردی به خم

نهادی به روی زمین بر شکم

سیه چشم و بورابرش و گاودم

سیه خایه و تند و پولادسم

کمند کیانی همی داد خم

که آن کره را بازگیرد ز رم

بگفتند وی را همه بیش و کم

سپهبد شد از کار ایشان دژم

برآمد خروش از دل زیر و بم

فراوان شده شادی اندوه کم

برانگیخت آن رخش رویینه سم

برآمد خروشیدن گاو دم

بیامد بسان نهنگ دژم

که گفتی زمین را بسوزد به دم

ز تور اندر آمد نخستین ستم

که شاهی چو ایرج شد از تخت کم

ابا پهلوانان ایران به هم

همی رای زد شاه بر بیش و کم

ولیکن من از آفریدون و جم

فزونم به مردی و فر و درم