چنین گفت کاین خوابگاه این زمیست

برو خفتگانیم هرچ آدمیست

سبکسار بودن نه از مردمی ست

از این بادساری که را خرّمی ست

اساسی که در آسمان و زمیست

به اندازهٔ فکرت آدمیست

به هر بوم و هر کشوری گر زمی‌ست

ببینم که خوشدل کدام آدمی‌ست

مرا مذهب اینست گیری تو نیز

همین ره گرت مردی و مردمیست

که بعد از نبی مقتدای بحق

علی ابن بوطالب هاشمیست

ازو شادمانی ازو مردمیست

ازو بر فزونی و هم زو کمیست

دم خوش برآرای نفس خوش دمیست

به عالم برآسا که خوش عالمیست

ز خاک درش ذره عالمیست

زبستان جاهش فلک شبنمیست

خرد در کوی کوتهی و کمی ست

زبان روستازادهٔ اعجمی ست