طلایه برافگند بر گرد دشت

همه شب همی گرد لشکر بگشت

ز یک دست رستم برآمد ز دشت

ز گرد سواران هوا تیره گشت

چو خورشید بر چرخ بنمود پشت

شب تیره شد از نمودن درشت

مرا سالیان هست هفتاد و هشت

ندیدم که کشتی بر او بر گذشت

مرا چون به شمشیر دشمن نکشت

چنانچون نکشتش نگیرد به مشت

به کشتی به آب زره برگذشت

همه رنج ما سر به سر باد گشت

همی گرد باغ سیاوش بگشت

به جایی که بنهاد خونریز تشت

ز مکران طلایه بیامد به دشت

همه شب همی گرد لشکر بگشت

به راهی که لشکر همی برگذشت

در و دشت یکسر چو بازار گشت

که آن شاه و لشکر بدین سو گذشت

که از باد کژ آستی تر نگشت

ز شاهان گیتی برادر که کشت

که شد نیز با پاک یزدان درشت

چو سالم سه پنجاه بر سر گذشت

سر موی مشکین چو کافور گشت

اگر شاه باشی وگر زردهشت

نهالی ز خاکست و بالین ز خشت

بکشتم کسی را که بایست کشت

که بد کژ و با راه یزدان درشت

ز من نیکوی گر پذیرفت و زشت

نشستن مرا جای ده در بهشت

دگر چاهساری که بی‌آب گشت

فراوان بر او سالیان برگذشت

نبیره پسر بود هفتاد و هشت

کنون ماند هشت و دگر برگذشت

هر آن کس کز اندرز من درگذشت

همه رنج او پیش من باد گشت

همه خاک دارند بالین و خشت

ندانم به دوزخ درند ار بهشت

به لهراسب فرمود تا بازگشت

بدو گفت روز من اندر گذشت