کنون پادشاهی پرآشوب گشت

سخنها از اندازه اندر گذشت

ز شبگیر تا خور ز گردون بگشت

نبد کوه پیدا نه دریا نه دشت

چو خورشید تابان ز بالا بگشت

خروش تبیره برآمد ز دشت

به ترکان خبر شد که زو درگذشت

بران سان که بد تخت بی‌کار گشت

بگفتند با زال چندی درشت

که گیتی بس آسان گرفتی به مشت

ز گرد سواران در آن پهن دشت

زمین شش شد و آسمان گشت هشت

بنوی یکی باز پیمان نوشت

به باغ بزرگی درختی بکشت

که بر سر مرا روز چندی گذشت

سپهر از بر خاک چندی بگشت

سپرد او به شاه و سبک بازگشت

بدان برز کوه آمد از پهن دشت

هران روز بد کز تو اندر گذشت

بر آنی کزو گیتی آباد گشت

برفتم که اسپش برانم ز کشت

مرا خود به اسپ و به کشته نهشت

یکی لشکر آراسته چون بهشت

تو گفتی که روی زمین لاله کشت

برآمد درخشیدن تیر و خشت

تو گفتی هوا بر زمین لاله کشت

سپر بر سر و تیغ هندی به مشت

ازان نامداران دو بهره بکشت

سواران ترکان تنی هفت و هشت

بران دشت نخچیر گه برگذشت

چو یک بهره از تیرهْ‌شب در گذشت

شباهنگ بر چرخ گردان بگشت

یکی بوستان بد در اندر بهشت

به بالای او سرو دهقان نکشت

که تندی مرا گوهرست و سرشت

چنان زیست باید که یزدان بکشت

یکی لشکر آمد ز پهلو به دشت

که از گرد ایشان هوا تیره گشت

چو بشنید این گفتهای درشت

نهان کرد ازو روی و بنمود پشت