جهان پهلوان طوس بی دانش است

نه همچون تو از رای با رامش است

بترسد ز ظلم آن که سالم هش است

که نفرین مظلوم ظالم کش است

بدانست بقراط کان مهوش است

که شهزاده زو سینه در آتش است

بسا کس که گفتار او دلکش است

ولی فعل و خویش همه ناخوش است

روی بتان گرچه سراسر خوش است

کشته‌ی آنیم که عاشق‌کش است

خرد خود فروتن هوا سرکش است

جنون و هوس پنبه و آتش است

ز دور ار چه رنگین و بس دلکش است

به پیشش مرو، آتش است، آتش است!!

لباس زرت، گرچه بس دلکش است

برون جامه زر، درون آتش است!

درخت چنارش، که طوبی وش است

بر سایه اش همه حسرت کش است

بیا ساقی، آبی که آتش وش است

بمن ده، که نه آب و نه آتش است

کسی کش دل از دانش خود خوش است

چو آن خارکش، پیر، خواری کش است

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

میان دو کس جنگ چون آتش است

سخن چین بدبخت هیزم کش است

اگر آهنی، روزگار آتش است

وگر آتشی، آب آتش کش است

میازار موری که دانه کش است

که جان دارد و جان شیرین خوش است

به هر جا که ما را دهی جا خوش است

اگر در گلستان وگر آتش است

سزای عمل های ما آتش است

در آتش خوشیم ار تو را زآن خوش است

تو راهم بهشت است وهم آتش است

به هر یک خوشی ز آن مرا هم خوش است

پس آریارمه پورچشپایش است

که او زاده هاکهامانش است

گر از فارس گویی بهشتی خوش است

همه مرغ آن خرم و دلکش است