چو کاوس فرمان براند بسی

زاکمینیان یاد نآرد کسی

از این گونه باشد غلط ها بسی

که آگه نبودی از این ها کسی

اگرچه یهود است و ترسا کسی

نباید که آزرده گردد بسی

از آن دز اگرنام بردی کسی

دگر زین جهان برنخوردی بسی

به مردم بخستی فزونی بسی

همی مردمی کرد با هر کسی

بجستند از تخم شاهان بسی

ندیدند از آن نامداران کسی

کشاورز را نیک داری بسی

که بر وی نیاید ستم از کسی

فرو خواند بر شاهزاده بسی

بسوزاند آهش دل هر کسی

وگرنه ز یحیی و اکبر کسی

نترسد که دیدم از اینان بسی

چو در جامه تن را نپوشد کسی

به مرداد مغزش بجوشد بسی

یکی گفتش ای شاعرِ دل رسی

عجب دارد از کار تو هر کسی

خورد نعمت از دولت آن کسی

که بر گفتِ او گوش دارد بسی

وطن‌دوستان، دیده‌ام من بسی

چه داند وطن چیست؟ هر ناکسی

مشو خار راه خیال کسی

که اندیشه ز اندیشه باید بسی

چو در زندگی با تو بودم بسی

پس از مرگ جز تو نخواهم کسی

بدین خرمی باز ناید کسی

همانا بره گرگ دیدی بسی

که چون من کسی نزد چون او کسی

به حاجت رود، ننگ باشد بسی

که‌آلفته را هست‌غیرت‌بسی

ندارد چو آلفته غیرت کسی

من آن قوم را دوست دارم بسی

وزان قوم برتر ندانم کسی

بگفتا به شهر اندر آیم بسی‌!

که جز دوستانم نداند کسی‌!