چو آمد بدان شارستان پدر

دو رخساره پر آب و خسته جگر

از آن پس بدان گنج بنهاد سر

که مادر بدو یاد کرد از پدر

همی گفت کای داور دادگر

تو دادی مرا نازش و زور و فر

اگر زو تو خشنودی ای دادگر

مرا بازگردان ز پیکار سر

بگسترد بر موبدان سیم و زر

بر آتش پراگند چندی گهر

زبرجد بیاورد و یاقوت و زر

همی ریخت بر تارک شاه بر

بفرمود تا روزبانان در

برفتند با تیغ و گیلی سپر

ز خاور بشد نامه تا باختر

به جایی که بد مهتری با گهر

به نیروی یزدان پیروزگر

نیاسود و نگشاد هرگز کمر

ز تو خواستم تا یکی کینه‌ور

به کین سیاوش ببندد کمر

یکی سور بد در جهان سر به سر

چو بر تخت بنشست پیروزگر

سپاسم ز یزدان که او داد فر

همان گردش اختر و پای و پر

کشاورز دیدیم گر تاجور

سرانجام بر مرگ باشد گذر

چو رستم پدید آمد و زال زر

همان موبدان فراوان هنر

کنون بارگاه من آمد به سر

غم لشکر و تاج و تخت و کمر

ز خاور ورا بود تا باختر

بزرگی و شاهی و تاج و کمر

چنین گفت پس شاه با زال زر

که اکنون ببندید یکسر کمر

نهادند بر عهد بر مهر زر

بر آیین کیخسرو دادگر

ببخشیدشان خلعت و سیم و زر

یکی جام مر هر یکی را گهر

نهادند بر عهد بر مهر زر

یکی طوق زرین و زرین کمر