چو دو شیر آشفته بر یک دگر

گه این حمله آور، گه آن حمله بر

ز بس تیزی آن بارهٔ ره سپر

خطا کرد ناگه درآمد بسر

یکی نیزه زد آن ستوده هنر

ربیع فرومایه را بر جگر

چه گفتش؟ بگفت: ای گرامی پدر

ایا شاه صف دار آهن جگر

چو من از پی کین ببستم کمر

بدرم من آهن دلان را جگر

رسانم ورا هم کنون زی پدر

که نزد پدر بهتر آید پسر

فراز سر آن بت سیم بر

کنیزک ز تیغش بدزدید سر

ز گل شه ندیدند جایی اثر

ز غالب جدا کرده دیدند سر

شده بود آن بنده سوی سفر

که آرد مگر جامه و سیم و زر

ولیکن ترا ای نیازی پسر

همی رفت باید بسوی سفر

هم اندر زمان ورقهٔ پرهنر

بسیجید و سازید کار سفر

بگفت این سخن را و بر تخت زر

فروریخت از چشم لؤلوی تر

بزاری سوی آسمان کرد سر

همی گفت ای داور دادگر

هر آن کس کی پرسیدی از وی خبر

کجا آمدی پیش بر رهگذر

گمان برد هر کس که بد کو مگر

ز مادر چنان گنگ زادست و کر

از آن کاروان باز جستش خبر

ز راه وز شاه وز شهر و حشر

وزیر خردمند گفت: ای پسر

به بی وقت کردی نشاط سفر

یکی حمله آورد چون شیر نر

به نیزه همی جست بروی ظفر

بزد نیزه بر مرد لشکر شکر

ز کین دل آمد به بازوش بر

میان سپه در عیان شد خبر

که هر دو ملک را بریدند سر