چو خورشید سر زد ز برج بره

بیاراست روی زمین یکسره

بفرمود تا بر سوی میسره

بتابند چون آفتاب از بره

بیامد ز چین تا به آب زره

میان سوده از رنج و بند گره

که شد ترک و چین شاه را یکسره

به آبشخور آمد پلنگ و بره

چو آمد به نزدیک آب زره

گشادند گردان میان از گره

کف یوز پر مغز آهو بره

همه چنگ شاهین دل گودره

گه از زلف این،‌ آن گشادی گره

گه از جعد آن، این ربودی زره

سمن برگ او زیر مشکین گره

گره بر گره صد هزاران زره

چو گیتی بپوشید سیمین زره

گشاد از دل چرخ گردان گره

چو از نور بگشاد گردون گره

بتفسید بر شیر مردان زره

بپوشید خفتان و از بر زره

میان بسته وز دل گشاده گره

دل دختر از درد شد پر گره

بسر برفگند آستین زره

یکی خانم آورد و یکی زره

نگین پرنگار و زره پر گره

همه جعد او حلقه همچون زره

همه زلف او بند و تاب و گره

نشیمنش گفت این شکسته دره

که بینی پر از دود و دم یکسره

درین سوک بودند و غم یکسره

که گرشاسب زد نعره ای از دره

برآهیخت خرطوم پیل از زره

بپیچید چون رشته برزد گره

هم از گرز و خفتان و خود و زره

دوصد جوشن ناگشاده گره

دو دیده برو زان سپه یکسره

نهاده چو گرگ از کمین بر بره

کهی پُر دهار و شکسته دره

دهارش همه کان زر یکسره