ابر زشت گفتنش بگشاد لب

بگفتا: بس ای شین و عار عرب!

برفت آن غلام همایون به شب

بر ورقه آن سرفراز عرب

شه شام از آن جایگه نیم شب

برفتن گرایید بنگر عجب

درین خاک کرده نهان ای عجب

نگویی مرا تو ز حال و سبب؟

چو رفتم بر خال خود ای عجب

بسی رنج دیدم ز درد و تعب

ازین نام گوید همه روز و شب

نگوید جزین نام خود ای عجب

چه خوی‌ست با او مرا در نسب‌؟

کجا او ز شام است و من از عرب

«غراب الیمانی» بد او را لقب

چو رخسارهٔ ورقه دید، ای عجب

غراب الیمانی بگفت: ای عجب

چو تو نیست داننده اندر عرب

که خواهم که چیزی ببیند عجب

هم از معجز و هم ز تقدیر رب

چنین بود این قصهٔ پرعجب

زاخبار تازی و کتب عرب