چو تندر همه بیشه بانگ هژبر

شده گَردشان گِردِ گردون چو ابر

خروش یلان شد ز شادی بر ابر

ستد ناله ی کوس هوش هژبر

زشاهین و چرغ آسمان بسته ابر

رمان از غو طبل بازان هژبر

غَو مهره و کوس بگذشت از ابر

دم نای بدرید گوش هژبر

چو غرد برد هوش و جان از هژبر

ز دندان درخش آیدش وز دم ابر

سر خنجرش خون کند آب ابر

سم چرمه اش داغ چرم هژبر

چو آهخت خور تیغ زرین ز بر

نهان کرد از او ماه سیمین سپر

ز گردان خاور سواری چون ابر

برون تاخت با خشت و با خود و گبر

کجا آید از غرم کار هژبر

کجا آورد گرد باران چو ابر

ز ناگه خروشی برآمد به ابر

شد آن بزم بر سان کام هژبر

برون تاخت گردی دگر چون هژبر

کمان کرده الماس بارنده ابر

زده کله بر کشته کرکس در ابر

طمع کرده روبه به مغز هژبر

درستست دیگر به نزدت خبر

که فغفور شه راست این بوم و بر

فتاده غو طبل طغری در ابر

گریزان ز گرد سواران هژبر

ز سرما و آوای دیو و هژبر

ز مار بپر و اژدهای در ابر

تو شیری و تیغ تو ز الماس ابر

روان بار ابر و عنان دار ببر

ز غریدن کوس ترسان هژبر

عقاب از تف تیغ پران در ابر

ز دیبا تو گفتی بر آن شهر بر

بگسترد همواره سیمرغ پر