تو اکنون خردمندی و پادشا

پذیرندهٔ مردم پارسا

از آن پس که گشتم ز مادر جدا

چنانچون بود بچهٔ بینوا

اسیران و آن کس که بود از نوا

بیاراست مر هر یکی را جدا

خنک آن کسی کو بود پادشا

کفی راد دارد دلی پارسا

از آن شهر هر کس که بد پارسا

به پوزش بیامد بر پادشا

چنان خواست یزدان که باد هوا

نشد کژ با اختر پادشا

کسی گردد ایمن ز چنگ بلا

که یابد رها ز این دم اژدها

بفرمود تا آسنستان پگاه

بیامد بنزدیک رخشنده ماه

بدو داد فرخنده دخترش را

بگوهر بیاراست اخترش را

چنان کن کنون تا به روز قضا

نگردد ضِرامش زمانی جدا

اگر آرد گرداندم آسیا

نگردانم از یکدگرشان جدا

بدو ورقهٔ عاشق مبتلا

دعا کردی و گفتی اندر دعا

سخن بشنو و حاجتم کن روا

رها کن رهی را ز محنت رها

از آغاز کآن شاه پر کیمیا

به گلشاه و ورقه بگفتا: شما

ندانستم ای همچو ماه سما

که گردم بدین زودی از تو جدا

سپه جمله گفتند ایا مصطفا

توی شمسه و سید انبیا

به کارش درون نیست چون و چرا

نپرسد از او ، او بپرسد ز ما

بدان گه که ضحاک بد پادشا

همی خواند آن خانه را ایلیا

چو دیدی که گیتی ندارد بها

از او بس بود خورد و پوشش گیا

یکی پادشاه و برو پادشا

نشاید بُدَن هر دو فرمانروا

چنان بُد که همواره بد پادشا

ازو پادشایی نباشد جدا