سپاس از خدا ایزد رهنمای

که از کاف و نون کرد گیتی بپای

ورا بُد به معراج رفتن ز جای

به یک شب شدن گرد هر دو سرای

در رستگاری ورا از خدای

ره توبه و توشهٔ آن سرای

ولیکن درست آوریدن بجای

مر آن را نماید که خواهد خدای

بزرگان و پیغمبران خدای

همه بر زمین داشتند جای

از و راست مردم دو تا چارپای

نگون رستنی که نشسته به جای

سپهریست نو پرستاره بپای

جهانیست کوچک رونده ز جای

چرا این پیام و نشان از خدای

چه بایست چندین ره رهنمای

بُوی مانده فرزند ایدر بجای

که همواره نامِ تو ماند بپای

تن زندگانیش چون کدخدای

سلب روز و شب وین جهانش سرای

که تا من فکندی یکی را ز پای

مگر پوزش آوردمی هم به جای

به زابل نبد هیچ زورآزمای

که آن چرخ کردی به زه سرگرای

به نزد پدر شد بت دلربای

نشستند و کردند هرگونه رای

همی خوب کاریست نیکی به جای

که سودست بر وی به هر دو سرای

برانگیخت کُه پیکرِ بادپای

به گرز گران اندر آمد ز جای

زدی دست و پیل دوان را دو پای

گرفتی فرو داشتی هم به جای

کشیده رَده ریدگان سرای

به رومی عمود و به چینی قبای

کُهی جانور بُد رونده ز جای

به سینه زمین در به تن سنگ سای

نشسته نمودی چو کوهی به جای

ستان خفته چندانکه پیلی به پای

زمانی بیفتاد بی هوش و رای

چو آمد به هُش راست برشد به جای