چو خورشید رخشنده‌ بیند به‌ خاک

برافروزدش خاطر تابناک

یکی کاخ دیدم سر اندک سماک

برآورده از مرمر تابناک

به دل برق سوزنده دارم چه باک

اگرگفتهٔ من بود سوزناک

از آن ییش کاین تیره پهنای خاک

شود چون دل پارسا تابناک

برافشان بهر مهر مه تخم پاک

که درتیر مه زر ستانی ز خاک

همی گفت با فر یزدان پاک

بنی پال را افکنم روی خاک

بفرمود آرید آژید هاک

که بینم من آن نوجوان پور پاک

بدو بد گمان گشت آژید هاک

هم از دختر خویش شد بیمناک

ولیکن از آن خواب آژید هاک

چنان بود آشفته و بیمناک

بترسید از بختش آژید هاک

شد از دختر خویشتن بیمناک

چو آگاه گردید آژید هاک

به چشمش جهان شد چو یک مشتخاک

بدو این چنین گفت آژید هاک

که هستم از این طفل بس بیمناک

شبان را بفرمود آژید هاک

همی راست میگو مشو بیمناک

بدختر چنین گفت آژید هاک

برو نزد شوبت دگر نیست باک

بگیرم از این شاه آژید هاک

که افکند او نوجوانم بخاک

ندانی ترا کشت آژید هاک

ولی خواست ایزد نگشتی هلاک

جوابش چنین گفت آژید هاک

ببر لشکر از جنگ منمای باک

که آژیدهاک است بی رحم و باک

نموده همه مادیک مشت خاک

همه دیده ها پر نم و سینه چاک

بگوییم تفرین آژید هاک

بزد اسب و بیرون شد از گرد و خاک

بگفتا که ای شاه آژید هاک