یکی آتشی بر شده تابناک

میان باد و آب از بر تیره خاک

خورد آهن و روی و مس جمله پاک

همین دم نیارد سوی سنگ و خاک

فرامرز بر جست از روی خاک

گرفت او کمربند بی ترس و باک

بنالید رستم به یزدان پاک

کای آفریننده آب و خاک

به فر تو از کس نداریم باک

جگرگاه دشمن بسازیم چاک

مرا سهم نام و نشان سهمناک

زپیلان ندارم گه جنگ باک

بگفت این و بر بودش از روی خاک

بزد بر زمین جوشنش کرد چاک

فکند از سرتخت خود را به خاک

زتن جامه خسروی کرد چاک

یکی همچو گل سینه اش کرد چاک

یکی لاله سان غرق در خون و خاک

دو تیغ سمنکش به الماس پاک

که مانند خورشید بد تابناک

به روی بیابان بکرده مغاک

همه ژنده پیلان کشیدند به خاک

زپیلان بجوشید کوس و مغاک

گرفته ز پیش و ز پس چاک چاک

بپیچید و افکند بر روی خاک

درآمد به خاک آن تن تابناک

الف چون شمرده شد این جان پاک

بپرده همه تن فتد در مغاک

هم از آتش و آب و وز باد و خاک

درختی بدین گونه رستست پاک

گل و لاله چون روید از تیره خاک

که در دیده بنهد چنین نورپاک؟

شد از سم اسپان دل کوه چاک

پراکنده شد بر رخ شید خاک

که بر دست آن دیو بی ترس و باک

فراوان شد از نامداران هلاک

همانا شنیدی که از آب و خاک

زباد و ز آتش جهاندار پاک

ستیزنده آن دیو بی ترس و باک

به گردون برافشاند از چهره خاک