بخوابید در خیمه چون مردگان

شب تیره برداشت بانگ و فغان

پراگند بر زرد گل ارغوان

رخش زرد شدراست چون زعفران

چنین گفت مر ورقه را کای جوان

مرا باد مال و ترا بادجان

بدو گفت گلشاه رو زی جوان

ز دل باش بر جان او مهربان

کنیزک به پیشش به خدمت میان

ببست آن پری چهرهٔ مهربان

که می بدسگالی بدین خاندان

ز تو زشت تر من ندیدم جوان

چنین گوی با بانوی بانوان

همانا فتادست ازین میهمان

کنیزک بگفت ای شه بانوان

همانا ز انگشت این میهمان

کنیزک فرو ماند اندر زمان

گهی شد برین و گهی شد بر آن

بدین حال بودند تا آسمان

کشیدش به زرآب در طیلسان

نباید که آید مرو را گران

که هست این جوان مرد فخر مهان

ز گلشاه یاد آمدش در زمان

ببستش دم و سست گشتش زبان

بدین سان بت گل رخ مهربان

خروشان و مویان وزاری کنان

دریغا که بد مهر گردان جهان

ندارد وفا با کسی جاودان

کجا جویمت ای مه مهربان

چه گویم؟ کجا رفتی ای دلستان

تو رفتی من اندر غمت جاودان

بماندم کنون ای بت مهربان

کنون آمدی نزد او شادمان

رسیدی به کام دل ای مهربان

کشید از بر گور شاه جهان

یکی گنبد سر سوی آسمان

کنم من دعا تا خدای جهان

کند هر دو را زنده اندر زمان