هزار اسپ که پیکر تیزگام

به برگستوان و به زرین ستام

صد و شست بالای زرین ستام

دو پیل از سپیدی چو کوه رخام

سوی شیرخانه به شادی و کام

که خوانی ورا بلخ بامی به نام

به اسپ سخن داد پیش‌اش لگام

بر آهخت تیغ پیام از نیام

رده در رده کاسه و خوان و جام

فروزان به مجمر دورن عود خام

سپهدار و خاقان فرخنده نام

به شادیش هر دو گرفتند جام

ز بن هیچ با ما نگردند رام

بمیرند زود آنچه گیری به دام

سر گور بود از کمندش به دام

دل شیر شمشیر او را نیام

چو شب تیغ مه برکشید از نیام

به ادهم برافکند زرین ستام

دگر ره شمن گفت کای نیکنام

خدای تو چندست و دینش کدام

هزار اسپ دیگر به زرین ستام

از ارغون و از تازی تیزگام

دو صد خرگه اندر خور بزم و جام

نمد خز و چوبش همه عود خام

بر آن باش فردا که هر دو به کام

نشینیم یک جای و گیرم جام

پر از در و یاقوت هر جای جام

خمی پخته می هر سوی از سیم خام

هوا نیست نز گرد تو تیره فام

زمین نیست نسپرده اسپت به گام

در آیین دیبا زده کوی و بام

فروزان به هر سو تلی عود خام

جدا گشت تیغ شهی از نیام

برون شد خور از میغ تاریک فام

سوی خانه فرمود تا شد به کام

به دیدار فرخ نریمان و سام

وزآن سو جهان پهلوان شادکام

همی زیست خرم به دیدار سام

به هر گنبدی جست پنجاه گام

همی کوفت گرز و همی گفت نام