امیر یمن بود منذر بنام

همی خورد شاد و همی راند کام

ز غم بست بر جان ورقه غمام

بزد بانگ بر بارهٔ تیز گام

منم نامور ورقه ابن الهمام

سوار عرب آفتاب کرام

یکی خسروی بود در حد شام

اصیل و بلند اختر و نیک نام

نشد آگه از کار وی خاص و عام

که هست او خداوند و سالار شام

صفت کرد پیش وی از شاه شام

چنین گفت او را که ای جان مام

بدان زال گفت ای گران مایه مام

هلا زود زی میر شامی خرام

به ناکام باید شدن سوی شام

جدا گشتن از خواب و آرام و کام

چو بشنید پیغام او از غلام

که نالنده گشتست ماه تمام

بدان حال شد تا در شهر شام

دلش ریش از عشق و تن از حسام

قضای خداوند را شاه شام

که بد شوی گلشاه فرخنده نام

بر ورقه شد در زمان شاه شام

بخوشی بپرسید و کردش سلام

به نزدیک گلشاه شد شاه شام

بگفت ای دلارام فرخنده نام

بگفتا که در شهر در حد شام

یکی خوب رویست گلشاه نام

بگو کز در قصر بیرون خرام

که تا من ز خانه برآیم به بام

به نزدیک گلشاه شد شاه شام

مهی دید با لعبتی کش خرام

بگفتا ندانم، تو بر گوی نام

بگفتا که ورقه ست ابن الهمام

چنین گفت گلشاه را شاه شام:

که ای دلبر لعبت نیک نام

شه شام آمد به نزدیک شام

به نزدیک آن هر دو ماه تمام

بر هر دو آمد سبک شاه شام

شده چشمش از غم چو چشم غمام