چنین قصه ای را کس از خاص و عام

نگوید بدین وزن و انشا تمام

مر آن هر دو سالار را بود نام

یکی را هلال و یکی را همام

بدان هر دو زیبابت کش خرام

عجب شادمانه دل باب و مام

می لعل رخشنده از سبز جام

چو مریخ می تافت در گاه بام

به نسبت شریف و به مردی تمام

ربیع ابن عدنان و ضبی بنام

فرستاده بد پنج شش ره پیام

سوی باب گلشاه فرخنده نام

چو گفت این پدر ورقه شد شاد کام

بپوشید دست سلیح تمام

چه مردی؟ هلا زود بر گوی نام

همانا تویی ورقه ابن الهمام

ز شمشیر او ورقه ابن الهمام

بترسید و پیش آوریدش حسام

چو از تیغ و نیزه ندیدند کام

ربیع و همان ورقه ابن الهمام

غلامش یکی بارهٔ تیز گام

بیاورد زی ورقه ابن الهمام

چنان بد دل ورقه ابن الهمام

ز هجران گلشاه فرخنده نام

یکی بد ربیع ابن عدنان به نام

دگر ورقه بد نام ابن الهمام

بگفت این و از کینهٔ دل غلام

بغرید مانند رعد از غمام

فرو کرد شمشیر را در نیام

به نیزه بگردید گرد غلام

زحمیت بگردید گرد غلام

پسر بود در شیر مردی تمام

نهاده بر آن تخت پیش غلام

یکی قطره میزی می لعل فام

هم اکنون من این بادهٔ لعل فام

خورم، چون بخوردم بگیرم حسام

به یک جستن آمد به نزد غلام

برآورد و بگذارد هندی حسام

یکی بنده بد ورقه را سعد نام

به دانش تمام و به مردی تمام