پدرت آن جهاندار دانا و راست

ز خاقان پرستارزاده نخواست

همی‌راند تا نیزه برداشت راست

بینداخت آنرا بران سو که خواست

همه شارستانهای گیتی مراست

زمانه برین بر که گفتم گواست

چو چپ راست کرد و خم آورد راست

خروش از خم چرخ چاچی بخاست

چو او رابکشتند بر پای خاست

چنین گفت کای داور داد وراست

شهنشاه بشنید بر پای خاست

بزودی خم آورد بالای راست

به تاریکی اندر دهاده بخاست

ز دست چپ لشکر و دست راست

وزان پس در گنج و دز مر تو راست

بدین نامور بوم کامت رواست

برین مهر و منشور یزدان گواست

که ما بندگانیم و او پادشاست

سخن گر نیفزایی اکنون رواست

که آن بد که شد گشت با باد راست

جهاندار بر بندگان پادشاست

اگر مر مرا خوار گیرد رواست

بایرانیان گفت کین ناسزاست

بزرگی وتاج ازپی پادشاست

بخوردند سوگند زان سان که خواست

که مهرتو با دیده داریم راست

که این مرد همسایه جانم بخواست

همی‌گفت کین مهتری را سزاست

چنین گفت کین هدیه آن را سزاست

که برجان پاکش خرد پادشاست

کجا سلم و تور و فریدون کجاست

همه ناپدیدند با خاک راست

و دیگر که با ما دلش نیست راست

که شاهی همی با فریبرز خواست

ز بام سپد کوه خنده بخاست

همی مغز گیو از گواژه بکاست

ازین گونه تا گشت خورشید راست

سپاه فرود دلاور بکاست

مکن کژ ابر خیره بر کار راست

بیک جان نگه کن که چندین بکاست