شهنشاه پس جام دیگر بخواست

بر آواز سربرآورد راست

چوبشنید پرویز برپای خاست

به آواز او بر یکی جام خواست

بجویید درباغ تا این کجاست

همه باغ و گلشن چپ و دست راست

بدو داد زان گونه مردم که خواست

برفتند و دیدند دیوار راست

تواین نامه بربند بردست راست

گر ایدون که بستاند از تو رواست

بدو گفت قیصر که خسرو کجاست

ببایدت گفتن بما راه راست

بدو گفت گریان که خسرو کجاست

رها کردن مانه کار شماست

بدو گفت خسرو که آری رواست

همه بیمم از مردم ناسزاست

که از من همی بار بایدت خواست

اگر کژ گویی اگر راه راست

از آن خفتگی خویشتن کرد راست

جهان آفریننده را یار خواست

جهان آفرین داور داد وراست

همی روزگاری دگرگونه خواست

به یزدان سپردیم چون باز خواست

ندانم زبان در دهانت چراست

شهنشاه را چونک نیرو بکاست

چو بالای فرزند او گشت راست

بدو گفت شیروی جانم توراست

دگر آرزو هرچ خواهی رواست

چنین گفت شیروی کاین هم رواست

بدیدار آن مهتر او پادشاست

ز آخر هم آنگه یکی کره خواست

به زین اندرون نوز نابوده راست

ولیکن بدان کاخترت بی‌وفاست

چه گوییم کامروز روز بلاست

نشست او و شهروی بر پای خاست

به ماهوی گفت این دلیری چراست

بدانست لشکر که این نیست راست

به شوخی ورا سر بریدن سزاست

چو ده سال شد پادشاهیش راست

ز هرکشور آواز بدخواه خاست