نه بردارد از پیش سالار بار

بپوشد ز ما چهرهٔ شهریار

تو رفتی و شمشیرزن صد هزار

زره‌دار با گرزهٔ گاوسار

از آن بد کز ایران ندیدم سوار

نه اسپ افگنی از در کارزار

مرا سالیان شد فزون از شمار

کمر بسته‌ام پیش هر شهریار

به آواز گفت آن زمان شهریار

که ای نامداران به روزگار

بر ایشان در گنج بسته مدار

ببخش و بترس از بد روزگار

به بیژن چنین گفت کین یادگار

همی دار و جز تخم نیکی مکار

همی گفت هرکس که ای شهریار

که را مانی این تاج را یادگار

مهانی که با زال سام سوار

برفتند با زیجها بر کنار

چنین داد پاسخ بدو شهریار

که بیش است رنج تو از روزگار

نجوییم کس نام در کارزار

چو لهراسب را کی کند شهریار

زن و مرد ایرانیان صدهزار

خروشان برفتند با شهریار

بدان مهتران گفت ز این کوهسار

همه بازگردید بی‌شهریار

تو رو تخت شاهی به‌آیین بدار

به گیتی جز از تخم نیکی مکار

همی بود رستم بر آن کوهسار

همان زال و گودرز و چندی سوار