مرا جود او تازه دارد همی

مگر جودش ابر است و من کشتزار

«مگر» یک سو افکن، که خود هم چنین

بیندیش و دیدهٔ خرد برگمار

ابا برق و با جستن صاعقه

[...]

کفیدش دل از غم، چون آن کفته نار

کفیده شود سنگ تیمار خوار

درخش، ارنخندد به وقت بهار

همانا نگرید چنین ابر زار

بدین آشکارت ببین آشکار

نهانیت را بر نهانی گمار

سَرِ مایهٔ گوهران این چهار

بَرآوَرده بی‌رَنج و بی‌روزگار

نَداند بَد و نیکِ فرجامِ کار

نخواهد از او بَندگی کِردگار

نُخُستینِ فِطرَت پَسینِ شُمار

تویی خویشتَن را به بازی مَدار

اَز او دان فُزونی اَز او هَم شُمار

بَد و نیک نَزدیکِ او آشکار

عمر کرد اسلام را آشکار

بیاراست گیتی چو باغ بهار

کز این ناموَر نامهٔ شهریار

به گیتی بمانم یکی یادگار

بِپُرسیدَم از هر کسی بی‌شُمار

بتَرسیدَم از گردشِ روزگار

مرا گفت کاین نامهٔ شهریار

گرت گفته آید به شاهان سپار

ز فرش جهان شد چو باغ بهار

هوا پر ز ابر و زمین پر نگار

کنون باز گردم به آغاز کار

سوی نامهٔ نامور شهریار

بر آمد بر این کار یک روزگار

فروزنده شد دولت شهریار

دو رخساره پر خون و دل سوگوار

دو دیده پر از نم چو ابر بهار

خروشی بر آمد ز لشکر به زار

کشیدند صف بر در شهریار

نشستند سالی چنین سوگوار

پیام آمد از داور کردگار

به پای اندر افگند و بسپرد خوار

دریده بر او چرم و برگشته کار

چو آمد مر آن کینه را خواستار

سرآمد کیومرث را روزگار