آن شناسندگان که دانندش

غار بهرام گور خوانندش

شعر آن به که خود ندانندش

زانکه «حیض الرجال» خوانندش

مرد، اگر بر فلک رسانندش

تا نگوید سخن، ندانندش

اهل دیدار می ندانندش

زانکه نشنیده ‌ اند مانندش

چه غم ار این خران ندانندش

چون ورا نیست کفو و مانندش

در چنین حال زرع خوانندش

اصل این چند فرع دانندش

هم سبیلان سبیل دانندش

چشمهٔ سلسبیل خوانندش

زود بر تخته‌ای نشانندش

بر سر حفره‌ای دوانندش

کم به دیوان برند مانندش

ور مدون شود، بخوانندش

به خود آمد خدای خوانندش

نبود هیچ مثل و مانندش

نور چشم است و مردم دیده

در نظر دائماً نشانندش

روح محض است از سرش تا پا

یک به یک بوسه واستانندش

نقش غیری خیال اگر بندم

[...]

آب گل را گلاب خوانندش

نزد ما آن گلاب دانندش

نادر عصر خویش خوانندش

پهلوی خویشتن نشانندش