هیچ زن را به لطف ننوازد

تا همه خانه اش نپردازد

حمله آرد چو شیر بگرازد

میل خونین ز کف بیندازد

سر ببندد بهانه ها سازد

سوی کردانه ناگهان تازد

کار و باری چنین فرو سازد

پیش معشوق جعبه بنوازد

گه زند صعب و گاه بنوازد

گاه دورش کند بیندازد

قاف قهرش اگر برون تازد

قاف را همچو سیم بگدازد

روح با حور همبری سازد

دل به دیدار دوست می‌نازد

تا چو زو نطق مایه‌ای سازد

در ره روح قدس در بازد

شوق ذوقت به دوزخ اندازد

شوق شوقت چو حور بنوازد

نعل اسبش چو گرد بندازد

جبرئیلش حنوط جان سازد

گر رسد عقل سر در اندازد

ور رسد روح مایه دربازد

وانکه از سنگ شیشه پردازد

وانکه در حقّه مُهره می‌بازد

کی غنی با فقیر در سازد

کو به دنیی و این به دین نازد

جان نادان ز تن غذا سازد

چون نیابد غذی بنگدازد

گاه با امر سوی حق یازد

گاه با خلق خالکی بازد

هاضمه چون بدو نپردازد

از گلو گلخنی دگر سازد

مال سوی حکیم کی یازد

زشت با کور به فرا سازد

هرکه او با زمانه در سازد

عقبی او را ز پیش بندازد

نه به بازی و لهو پردازد

نه نپرسیده گفتن آغازد

حور با تو چگونه پردازد

حور با گنده‌پیر کی سازد