ای روا کرده فریبنده جهان بر تو فریب،

مر تو را خوانده و خود روی نهاده به نشیب

این جهان را به جز از بادی و خوابی مشمر

گر مقری به خدای و به رسول و به کتیب

بر دل از زهد یکی نادره تعویذ نویس

[...]

در خمار می دوشینم ای نیک حبیب

آب انگور دو سالینه‌م فرموده طبیب

آب انگور فراز آور یا خون مویز

که مویز ای عجبی هست به انگور قریب

شود انگور زبیب آنگه کش خشک کنی

[...]

در مقامی که رسد زو به دل و جان آسیب

نبود جان خردمند ز رفتن به نهیب

ناشکیبا مشو ار باز گذارد جانت

خانه ای را که ز ویران شدنش نیست شکیب

تن یکی خانهٔ ویرانی و بی سامانی ست

[...]

می زند مشت به رویم که مبین سوی حبیب

هیچ کس نیست چو من مشتکی از دست رقیب

گر نهد دست به نبض من محرور زند

شعله چون شمع ز تاب تبم انگشت طبیب

هر که را عشق تو آداب خرد بر هم زد

[...]

دستم از جور رقیب است ز دامان حبیب

کوته ای کاش رسیدی به گریبان رقیب

خردسالی و رقیبان ادب آموز تواند

وای ما گر تو کنی کار به فرمان ادیب

زن خدنگ دگرم بر جگر ریش که نیست

[...]

شد سیه عالم بچشمم تا نشستی با رقیب

میشود عالم سیه، بر هر که بیند آفتاب

دردمندان غم عشق تو را نیست طبیب

مرگ بایست و یا داروی دیدار حبیب

زخمی یارم و مرهم نستانم از غیر

شکوه از درد حبیبان نکنم پیش طبیب

شکوه چندان نکنم من زجفای احباب

[...]

لب گشود آن سرو فرمود بآهنگ عجیب

که چه خواهی زمن کشته مظلوم و غریب

می‌کنی دعوی دانایی و این است عجیب

که تو را داده چنین شعبده دهر فریب

او فکنده است بدینسان ز فرازت به نشیب

گر شوی با خبر از وحشت این دشت مهیب

سوی مسجد شد و اندر بر سجاد غریب

کرد در منبر بیداد یکی زشت خطیب

دل افسرده و محزون و جگر خون و غریب

بی‌پرستار و طبیب

ای نهان ساخته رخ در تُتُق پردۀ غیب

پرده حیف است برآن چهره که عاریست ز عیب

ما ز خود بینی خود مانده به وَهمیم و گمان

ور نه با جلوۀ ذات تو چه جای شک و ریب

ساقی ار بادۀ گلگون کند ایگونه به جام

[...]

بُوَد ایرانِ ستم‌دیده چو اسلام غریب

وین دو معدوم ز جور و ستمِ اهلِ صلیب

شد در این صبح چو خورشید پدیدار از غیب

عیب‌پوش همه آن مظهر پاک از همه عیب

وارث احمد و موسی و مسیحا و شعیب

حجه عصر امامی که بود او بی‌ریب