ای وطن‌پرورِ ایرانیِ اسلام‌پرست

همّتی ز آنکه وطن رفت چو اسلام ز دست

بیرقِ ایران از خَصمِ جفاجو شده پست

دلِ پیغمبر را ظلمِ ستمکاران خست

گاهِ آن است که زین ولوله و جوش و خروش

که به پا گشته ز هر خائنِ اسلام‌فروش

غیرتِ تودهٔ اسلام درآید در جوش

همگی متّحد و متّفق و دوش به دوش

مسجد ار باید امروز کلیسا نشود

یا وطن فردا منزلگهِ ترسا نشود

سبحه زنّار و حرم دیر به جبرا نشود

شورِ اسلامی بایست، ولی تا نشود

حَبَّذا روزی کاسلام طرفداری داشت

چون رسولِ مدنی(ص) سیّد و سالاری داشت

صِدق صدّیقی و فاروقِ فداکاری داشت

عمروزن مرحب کش حیدرِ کرّاری داشت

ای خوش آن روز که ایران بُد چون خُلدِ برین

بود مُستَملَکَش از خطهٔ چین تا خطِ چین

از کیومرثش بُد روزِ سیامک تأمین

تا چه طهمورث و هوشنگ و جمش یار و معین

داشت امروز گر اسلام نگهبانی چند

یا مسلمانی چون بوذر و سلمانی چند

یا که مانند زبیر اشجع شجعانی چند

کی شدی پامال از دست غرض‌رانی چند

نیست چون سَلم اگر خائن و دشمن چون تور

ایرجِ ایران، زیشان ز چه آمد مقهور

الله الله چه شد آن غیرتِ کشوادِ غیور

قارنا ساما دیگر ز چه خفتند به گور

هرگز اسلام نَبُد خوار چنین پیشِ ملل

سیفِ سیف‌الله اگر داشت کنون حُسنِ عمل

شد کجا سعد معاذ ابن معاذ ابن جبل

کو (ضرار) آن یلِ نام‌آورِ بی‌شِبه و بدل