آنکه همت ورای کیوان داشت

جیب جان نور نقد قرآن داشت

آدم و آنکه شمّت جان داشت

پای دامانش بر گریبان داشت

تری خویش حرف پنهان داشت

ورنه کاغذ چه طاقت آن داشت

دوشم آن سنگ دل پریشان داشت

یار دل برده دست بر جان داشت

دیده در می‌فشاند در دامن

گوییا آستین مرجان داشت

اندرونم ز شوق می‌سوزد

[...]

بیحد و بیکران مریدان داشت

صد جهان نهفته در جان داشت

نفسش گرچه صد جهان جان داشت

مرده جهل را چه درمان داشت

ترک مستم که قصد ایمان داشت

چشم او میل غارت جان داشت

خون من چون شراب می جوشد

وز دلم هم کباب بریان داشت

دیده در می فشاند در دامن

[...]

آنکه دیوان ورای کیوان داشت

جیب جان پر ز نقد عرفان داشت

زلف تو یکجهان پریشان داشت

از همه دل زمن دل و جان داشت

این چه سحر است کز لب و دندان

لؤلؤ تر بکان مرجان داشت

درمند فراق دوست طبیب

[...]

آن که زرخرده‌ای به دامان داشت

روی مانند غنچه پنهان داشت