دوزخ از نور او کند پرهیز

بگذرد همچو برق خاطف تیز

ای خوش آن نغمه های دردآمیز

که بود ذوق بخش و شورانگیز

نه زبانش به نطق گوهر ریز

نه دهانش ز خنده شورانگیز

وان دگر گفت کان خط نوخیز

زد خطم بر صحیفه پرهیز

بر گرفتی ز دور راه گریز

پای خود درگریز کردی تیز

همت آن دگر ده و کاریز

وانچه باشد مناسب از هر چیز

لعل شیرین که شد ز شکر ریز

قوت فرهاد و قوت پرویز

داشت در پرده شاهدی نوخیز

در ترنم ز پسته شکر ریز

غزل سینه سوز و دردآمیز

غزلی صبر کاه و شوق انگیز

چون به مدحش شدی چو خنجر تیز

کردیش دست شاه گوهر ریز

بر کمان داشت ناوک خون‌ریز

راست همچون خدنگ مژگان تیز

خاک او سر به سر عبیرآمیز

باد او دم به دم نشاط‌انگیز

خندهٔ شاهدان شورانگیز

گشت در جام باده شکرریز

بر لب آن محسط شورانگیز

لجهٔ موج‌خیز گوهرریز

سوی بالا کند چو دود گریز

دست سیلی زنان آتش تیز

آب رویش نبردی آتش تیز

بخت سبزش نمی‌نمود گریز

دست یازی چو بر کمان ستیز

مرگ خواهد ز تیر پای گریز

بوم و ملک تو خاک رستم خیز

روبهش ضیغم هژبر ستیز

تیغ بهرام یعنی آنسان تیز

که ز سهمش اجل نمود گریز

زین طربخانه نشاط انگیز

رفته غم تا در عدم به گریز