پلپلی چند را بر آتش ریز

غلغلی در فکن به آتش تیز

آب او آتش از اثیر انگیز

خاک او باد را عبیر آمیز

بر گراز‌ی که تیغ راند تیز

گیرد از زخم او گراز گریز

نتوان برد جان مگر به دو چیز

به بدی و به بدپسند‌ی نیز

آید آواز هر کس از دهلیز

روزی آواز ما برآید نیز

بار چندان بر این ستور آویز

که نمانَد بر این گریوهٔ تیز

صبح چون برکشید دشنه تیز

چند خسبی نظامیا برخیز

گفت نعمان چو بیش یابی چیز

به از این ساختن توانی نیز‌؟

داشت بهرام را چو جان عزیز

چون پدر بلکه زو نکو‌تر نیز

بود بر وی همیشه جای کنیز

به عزیزان دهند جای عزیز

ز‌آب جیحون گذشت و آمد تیز

در خراسان فکند رستاخیز

همه را در بهانه گاه گریز

تیغ‌ها کند گشت و تک‌ها تیز

لشگر ترک را ز دشنهٔ تیز

تا به جیحون رسید گرد گریز

داد خاقان خراج و دختر و چیز

حمل دینار و گنج گوهر نیز

ار بسی بوی‌های عطر‌آمیز

معتدل گشته باد برف انگیز

گفتی افسانه‌ای مهرانگیز

که کند گرم شهوتان را تیز

ای نظامی ز گلشنی بگریز

که گلش خار گشت و خارش تیز

یا بر این نطع رقص کن برخیز

یا دگر نطع خواه و خونم ریز

او همی‌گفت و من چو دشنه تیز

در کمر کرده دست کور آویز

تا چنان شد به چشم شاه عزیز

که شد از دوستی غلام کنیز