گر بخوردن شوی ز روح بعید

کُشتهٔ دوزخی بوی نه شهید

گر ترا از حواس مرگ برید

مرگ هم مرگ خود بخواهد دید

شکر تسبیح می‌کند جاوید

به دو تا مهرهٔ سیاه و سپید

گرد توحید گرد با تفرید

چه کنی صحبتی که آن تقلید

تا به گاه زوال آب کشید

مرغ سیری از آب هیچ ندید

اندرین شاهراه بیم و امید

دایهٔ جسم تست دیو سپید

چون برآید ز چرخ عمر تو شید

شید مرگ آنگه عود او شد بید

اهل دین را جز اهل دین نگزید

دید را جز به دیده نتوان دید

مرد پند حکیم چون بشنید

همچنان کرد از آنکه چاره ندید

بشنو این را که هست قول سدید

که به جایی مگر که پیر و مرید

باد سردش ز دل بریده امید

ریگ گرمش به مرگ داده نوید

هرکه بر متن این سرای رسید

باز دستش به دیدگان بکشید

هست بر رای روشنش جاوید

همه پنهان چرخ چون خورشید

پر گهر زان جمال چون خورشید

دامنِ بخت و آستینِ امید

که چو آمد همای شاه پدید

جغد غزنی به چین و روم پرید

از لقای تو خیره شد خورشید

وز سخای تو مُرد طفل امید

گر به شمع تو نیستیش امید

چون لگن برنیامدی خورشید

هرکجا سهم و تیغ تو برسید

کس از آن بوم و بَر فلاح ندید

چون دل و جانش کرّ و فرّ تو دید

دل او مرد و جان ازو برمید

شاه چون حال پیرزن بشنید

پیرزن را ضعیف و عاجز دید