عالم مظلم از نزولش نور

یافت و رخشنده شد چو طلعت حور

عقل هم قادرست و هم مقدور

عقل هم آمرست و هم مأمور

منگر آن روشنی که هم به غرور

کشت پروانه را چراغ از نور

نیست از عقل در سرای غرور

تبش و تابش از دم انگور

دیو از این عقل گشت با شر و شور

تا به مخراق لعنتی شد کور

باز شاگرد آن چشد ز سرور

که نیابد به عمرها مزدور

دل به رشوت پذیرد از جان نور

کی بود زیردست رضوان حور

گفتم ای ایزد سرشته ز نور

وی ز عکس رخ تو دیو چو حور

روح را کرده از جواهر نور

گوش و گردن چو گوش و گردن حور

چشم کز دیدنش ندارد نور

باشد از روی خوب فایده دور

هست بر خلق زیر جنبش دور

چشم گرما و چشم سرما خور

بیش از این بهر خواجه و مزدور

نتوان رفت در جوال غرور

گفت زیرا که در سرای غرور

راحت از رنج دل نباشد دور

اندرین منزل فریب و غرور

راحت از رنج دل نبینم دور

عمر دادی به مکر و شهوت و زور

چه تو مردم چه دیو و دد چه ستور

ورچه اینجا امیری از زر و زور

با تکبّر ز خاک خیزی مور

کی شود بهر پارسی مهجور

تاج منّا ز فرق سلمان دور

آن شنیدی که بود مردی کور

آدمی صورت و به فعل ستور

هر زمان گفتی ای خدای غفور

هستم اندر عنا و غم رنجور

خلق را زین جهان پر شر و شور

چار دیوار گور بهتر گور