بت، اگرچه لطیف دارد نقش

نزد رخسارهٔ تو هست خراش

آن که از این سخن شنید ارزش

باز پیش آر، تا کند پژهش

شد مژه گرد چشم او ز آتش

نیش [و] دندان کژدم و کربش

چه کند این چنین ندیم برش

که ز دیدار او نگردد کش

ارغنون با سماعشان ناخوش

ندما از لقای این شه کش

جعبه کودک خویش دلکش

راه اشکر همی سراید خوش

همه معشوقه‌ایست عاشق کش

عاشق او خرد ندارد و هش

در ازل بسته کی بود علمش

یک غلامست خانه‌زاد ازلش

بی‌تو خوش با تو هست بس ناخوش

به در اندازد خواجه گربه ز کش

از برای چه برگرفتی فرش

که بود خاک تیره موضع کفش

باد اگرچه خوش آمد و دلکش

بر حدث بگذرد نماند خوش

چون برون ناله آید از دل خوش

پای او گیر و سوی دوزخ کش

هست کرده ز لطف و نور گُلشن

شرق و غرب ازل درون دلش

بوده یاران او ز روم و حبش

با صهیب و بلال عیشش خوش

زو چو شد جان او فزون ز اتش

جان جبرئیل نعره از دل خوش

دین چو شمعی و مصطفی جانش

جان بوبکر بود پروانه‌اش

قاتلِ تست مرد را تو بکش

دادشان پس جواب مرد بُهش

ای سنایی سخن دراز مکش

کوتهی به ز قصّهٔ ناخوش

نیک و بد واردند بر آتش

خواه خوش دل‌نشین و خواه ناخوش

لیک بر وی چو گرم گشت آتش

راه گردد چو طبع زنگی خوش