کیست ز ابدال دانی ای درویش

آنکه تبدیل کرد عقل وحواس

کیست ز اوتاد دانی ای عارف

آنکه بنیاد عشق راست اساس

آن امامان دو مظهر آمده‌اند

ملک الناس را و رب الناس

جلوه گاه اله معصوم است

او چو قطب آسمان بود چون آس

فرد مشتاق و عین و لام ویا

کیست سلطان آسمان کریاس

هرگناهی که خودکند جبری

همه را از خدای داند و بس

ور ازو خیری اتفاق افتد

برگشاید به شکر نفس نفس

یا گدازد ز صدمه نقرس

زر هستیش چون در آتش مس

پاک شو تا رهی زبند نجس

همچو زر وارهی از آهن و مس

خواندنش‌ نیست‌ سهل ‌بر همه کس

کار اهل کتاب باشد و بس

شو ی از دانش و شرف مفلس

قسی‌القلب و بی رگ و بی‌حس

طمعی نیست بنده را از کس

قصد من‌ هست خدمت شه و بس

شد هوا گرم و گرم شد محبس

پخته گشتند مرغ‌ها به قفس

پس همان به که اندرین محبس

بگذرانم بسان مرغ قفس

بس که آهسته می کشند نفس

مرده از زنده‌شان نداند کس

پس نشست و نوشت با مس‌مس

قصه را چند صورت مجلس

از ره سهو یا ز راه هوس

ستمی رفته است از تو به کس‌؟

سازد ار خواهد از عناد و هوس

از پشه پیل و از عقاب مگس

باید آزاد سازیش ز قفس

تا فرود آید از هوا و هوس