ای در این پست مانده همچون مست

شکری سوی جان و دل بفرست

یار بد همچو خاردان بدرست

که همی دامنت بگیرد چُست

یار عاقل اگرچه بدساز است

چون درای شتر خوش آوازست

دوستی ابلهان ز تقلید است

نز ره عقل و دین و توحیدست

گر تو مقصود خود گری بر دست

بت‌پرستی‌، نه‌ای خدای‌پرست

گفت مرد فقیه رخصت هست

بسته در دست خصم عهد شکست

غازیان طفل خویش را پیوست

تیغ چوبین ازان دهند به دست

آنچه سود آید او برد به درست

وآنچه باشد زیان ز مایهٔ تست

هرکه گشت از غرور و غفلت مست

نیکی آن جهان بداد ز دست

خواجه‌ای را به مردمی دربست

متّکا ساختم بر او ننشست

مرد کز حبّ جاه و مال برست

رفت و بر مسند ابد بنشست

آن عزازیل با هوا پیوست

زان ورا هاویه است جای نشست

راه را یار جلد باید و چست

خانه را به رفیق خوشدل و سست

لیک رازیست در دلم پیوست

روز و شب جان نهاده بر کف دست

زان کهن چاه نی بُنی بر رُست

شد قوی نی بُن و برآمد چُست

شه چو بر تخت ملک خویش نشست

دست او پای ظلم را بشکست

مهدی وقت و عیسی حالست

روز و شب در جدال دجّال است

بدی از فرّ شه ز غربت رست

سوی بد رفت و هم به بد پیوست

سوی بد گرچه عزّ حق نه نکونست

دافع دشمنست و نافع دوست

پادشاهی به رنج کرد به دست

آنگهی پای او به گنج ببست