بوستان زرد شد ز باد خزان

تا هوا سرد شد ز باد بزان

گشت رنگ رزان چو رنگ زریر

ناگذشته بدست رنگ رزان

میغ زی دست شه نهاده ز کوه

[...]

بر سر او همیشه باد وزان

دور از آن باد کوست باد خزان

بینی‌یی چون تنور خشت‌پز‌ان

دهنی چون لوید رنگرز‌ان

ز آفت بید برگ باد خزان

شاخ پر برگِ بید دست‌گزان

هست دَم‌ سردتر ز باد خزان

زان چو یادش کنم بلرزم از آن

می جانی شدی چو جان ارزان

بلکه بر خاکدان شدی ریزان

یا چو مرغ پران و باد وزان

یا چو چیز دیگر فروتر از آن

روزی از روزهای فصل خزان

که شدی زرد برگ سبز رزان

ساحت بوستان، ز باد خزان

گشته چون دستگاه رنگرزان

گر پسند آیدت، چه بهتر از آن

از ندامت مباش دست گزان

هم به دی تیر و بهار و خزان

آن شده زین کامروا، این از آن

در یکی زان دوکلبهٔ احزان

مردمی دیدم از الم لرزان

شب تاربک و باد سرد وزان

کس و ناکس به قهوه‌خانه خزان