غم تو را می‌خورد ز بی‌خطری

تو چنان کس نه‌ای که غم نخوری

چون چو شیران به کرد خود نچری

همچو روباه خون رز چه خوری

کوی پر دزد و زو بعست و پری

تو همی کوک و کو کنار خوری

دید در راه ناگه آب‌خوری

کِشتزاری و پیر برزگری

در رباطی مقام و من گذری

بر سرِ پل سرای و من سفری

آن چنان شد که در زمین هری

ابلهی کرد رخ به برزگری

صوفیی از عراق با خبری

به خراسان رسید زی دگری

چون چنین بُد خطاب با عمری

چه رود روز حشر با دگری

شاه روزی میان رهگذری

دزد خود را بدید با کمری

زنده باشیم جان ما تو خوری

چون بمیریم مال ما تو بری

پیش هشام کوفی از ضجری

این بگفت و به های های گری

نان خشکار را ز من ببری

میده گردانی و تو میده خوری

آب جوی ار ز بحر بازگری

بحر را زان سپس شَمر شمری

تا ز پنج و چهار بر نپری

از شش و هفت و هشت برنخوری

به امان و به خلق حور و پری

در تباشیر بشر او بشری

عالم علم را گشاده دری

که جز او کم تواند آن دگری

ای که می‌پرسی از طریق مری

نکند این سخن جواب کَری

ای وجودت ز لطف حق اثری

باز جودت ز حسن او خبری

باد بدرود هیبت عمری

منهزم گشته جمع دیو و پری

آن شنیدی که بُد به شهر هَری

خواجهٔ فاضلی و پر هنری