وین دگر هست شاعری به دروغ

که ندارد سخنش ایچ فروغ

رونق شعر آن بود به دروغ

شعر این را ز راستی است فروغ

دل او بی‌ضیا و نور و فروغ

گوش او بر گزاف و فحش و دروغ

خرد از نقل یافت نور و فروغ

عقل بی نقل چیست زور و دروغ

آنچه باشد جمال آن ز دروغ

پیش اهل بصیرتش چه فروغ

ور زبان را دهد ز نطق فروغ

سر به سر باشد افترا و دروغ

از بخار دریغ و دود دروغ

بردیش ز آفتاب چهره فروغ

معده فاسد ز اشتهای دروغ

می دهد تیز و می زند آروغ

هر خوش آمد که گوییش به دروغ

گیردش نفس ازان دروغ فروغ

بر دلت بس ز نور صدق فروغ

بسته شو گو ره هزار دروغ

هیچ در دیدهٔ تو نیست فروغ

هجی راست، به ز مدح دروغ

گفتم: ای روشن از تو شمع دروغ

در چراغت، کسی ندیده فروغ

ای برادر گرت خطایی رفت

متمسک مشو به عذر دروغ

کان دروغت بود خطای دگر

که برد بار دیگر از تو فروغ