این زند لاف که‌ایرجی گهرم

وان به دعوی که آرشی هنر‌م

چون بران داستان غنود سرم

داستان گوی دور شد ز برم

اوفتادم چو برق با دل گرم

بر گلی نازک و گیاهی نرم

گفت سوگندها به جان و سرم

که برآیی یکی زمان ببرم

شد به دادن شتاب ساقی گرم

برگرفت از میان وقایه شرم

چند کوشیدم از سکونت و شرم

آهنم تیز بود و آتش گرم

داشتی تا ز غصه جان نبرم

اژدهایی برابر نظرم

نشود آب جز به آتش گرم

جز به آتش نگردد آهن نرم

من نه کز سرّ کار بی‌خبر‌م

در همه علمی از تو بیشترم

رغبت هرکسی بدو شد گرم

آمد از هر سویی شفاعت نرم

گفت رنج از برای خود نبرم

بلکه خونخواه صدهزار سرم

چون ز مستی درید پردهٔ شرم

گشت بر ماه مهر ماهان گرم

کوره‌ای چون تنور از آتش گرم

کاهن از وی چو موم گشتی نرم

چه حریفم که این فریب خورم

من ز دیو آدمی فریب‌ترم

خیر گفت از خدا نداری شرم

کاب سردم دهی به آتش گرم

داشت باغی به شکل باغ ارم

باغ‌ها گرد باغ او چو حرم

خواند و از من خرید با صد شرم

در بها داشتم بسی آزرم

یا رب این من، غریب کم خطرم

که چو بخت اندر آمدی، زدرم

خه، تو، یاری زخوب خوبتری

وای من، کز غمت ز بد بترم

همه تن چشم اگرچه چون نرگس

[...]

در فراق تو سوخت این جگرم

تا چو بخت اندر آمدی، ز درم

کرده صد چشم گرچه چون نرگس

در گل عارض تو می نگرم

هم ز خود باورم کسی نکند

[...]

هیچ هرگز ندارد او آزرم

هیچ در چشم او نیاید شرم