ای ز محمودیان ششم ز عدد

چون ششم دور ز انبیا احمد

نام شش هست لیک نزد خرد

در جمل نقش شش بود ششصد

به سلامت بسوی لشکرگاه

باز شد با مراد خرّم شاد

گر چنانم بشویم آن از خود

ورنه‌ام با بدی چه گویم بَد

در کفش چون سنان کمر بندد

خون همی ریزد و همی خنند

در نظر چون عبارت آراید

جبرئیلش به طبع بستاند

آنکه تا یافت ز آسمان مسند

یک زمینست اجمد و احمد

آنکه او از تو راستی خواهد

گویدت گر بدی کنی شاید

گفت شاد آمدی ایا زاهد

مرحبا مرحبا ایا عابد

نه قبولش خوش و نه کردن رد

همچو اعراب و همزه بر ابجد

باز گویم فُواق را من حدّ

که بر این قول ناورد کس ردّ

صاحب وجه و نیز صاحب حدّ

که در احکامشان نباشد ردّ

می ندانست روز نیک از بد

بود تقلید امام او نه خرد

بندهٔ بی‌طمع منم دانی

پس چرا از برم همی راند

همه پیران این زمانهٔ بد

همچو طفلند خرد و ساده خرد

هرکه یعقوب‌وار چشم خرد

بگشاید برای خاطر خود

چون شه آباد شد شهید آمد

آنگه از عقل و شرع یابی داد

این دو روزه حیات نزد خرد

چه خوش‌و ناخوش‌و چه نیک‌و چه بد

باش تا صبح صلح روی دهد

شاه شامان درای کوی زند

دیدهٔ عقل دار در احمد

تا ز راه لحد رسی با حد