من از آن بندگانم ای خسرو

که نبندند طمع در اسباب

زیست دانند باستام و کمر

رفت دانند با عصا و جراب

گر کمانم کند فلک نجهد

سخنم جز به راستی نشاب

در شوم گر مرا بفرمایی

در دهان هژبر تیز انیاب

بنهم از برای نام تو را

دیدگان زیر سکه ضراب

خسروا بر رهیت تیز مشو

سیفی اندر بریدنم مشتاب

این نهال نشانده را مشکن

مکن آباد کرد خویش خراب

تا بپوشد زمین ز سبزه لباس

تا ببندد هوا ز ابر نقاب

عزی و همچو عز محبب باش

سیفی و همچو سیف نصرت یاب

بر تو فرخنده باد ماه صیام

خلد بادت ز کردگار ثواب

به دعا برگشاده دارد لب

شکر ایزد کند به روز و به شب

مایه عشرتست و کان طرب

نکند جز نشاط و عیش طلب

مال هست از درون دل چون مار

وز برون یار همچو روز و چو شب

او چنانست کاب کشتی را

از درون مرگ و از برون مرکب

روزی از وی طلب‌، نه از مکسب

از فلک جوی مه‌، نه از نَخشَب

بسته از جد و جهد و عشق و طلب

بر گریبان روز دامن شب

برکشیده برای خطّ و ادب

جامه از سر برون به رسم عرب

هردو را در جهان عشق و طلب

پارسی باب‌دان و تازی اَب

بدو نیکم همه تویی یارب

وز تو خود بد نیاید اینت عجب

آمد از رب سوی زمین عرب

چشمهٔ زندگانی اندر لب

از همه انبیا چو بخشش رب

یک تنست و همه‌ست اینت عجب