شبنمِ اشک چون سهیل و سها

روی چون بامداد روی گیا

عنبرین گشته از نسیم صبا

از مسام زمین مشام هوا

برنشسته بُد او به بادِ صبا

سوی مشرق شد او ز جابلسا

برگرفته حجاب بار خدا

روز پاداش فعل و روز جزا

زان جفاهای بهمن دانا

که چه کرد از خروج با دارا

زان ملوک طوائف عظما

که چه‌گونه شدند جمله هبا

حرص را سر بزن به تیغ وفا

بخل را پی کن از صفای رضا

گفت مردِ حکیم رَو تنها

بی‌علایق نهان سوی صحرا

تیز و گریان کنندت از گرما

امّ‌غیلان او چو ابن‌ذکا

خضر بی‌رهبر اندران صحرا

نتوانست رفت برعمیا

عزم او تیزرو بسان قضا

حزم او دوربین‌تر از زرقا

لطف او شد نشیمن صهبا

قهر او شد لویشن دریا

تیره شد جان به تیر تو ز هوا

گنگ شد کُه ز گرز تو به صدا

هرکس از بهر انتفاع ترا

می‌ستاید ز گونه گونه جدا

خاک بر سر کسی کند که ورا

نبود بر زمانه حکم روا

ای ملک سیرت ملک سیما

ملک دنیا به تست درد و دوا

اختیار اوفتادش از فضلا

خواجه بوبکر سیّدالندما

سرِ احرار سیّدالوزرا

که ورا برگزید بار خدا

از هنر تاج گشته بر وزرا

درِ او مأمن همه فضلا

گشته از درج یک به یک پیدا

همچو برج دوپیکر جوزا