سنگ بی نمج و آب بی زایش

همچو نادان بود بآرایش

چرخ هر لحظه ای دگر گردد

زان به ما بر دگر شود رایش

زان فرا پیش بایدم که چو ماه

کاهش خلق هست ز افزایش

از تنم زان بجست بی معنی

[...]

تو به حرص و حسد میالایش

به خصال حمیده آرایش

از درونش نماید آسایش

وز برونش نباشد آرایش

هرچت امروز هست آرایش

دان که فردات باشد آلایش

ماند پیکان تیر در پایش

اقتضا کرد آن زمان رایش

بوسه جای سر و کله پایش

مرجع آفتاب و مه رایش

فطنت و ذهن پای بر جایش

برده تا عرش رایت رایش

هرکرا نیست چون قلم رایش

قلم او قلم کند پایش

چون بهشتش درون پر آسایش

چون سپهر‌ش برون پر آرایش

چونکه دیدم به مهر خود رایش

اوفتادم چو زلف در پایش

بشر کان دید سست شد پایش

تیرِ یک‌زخمه دوخت برجایش

نازنین سر نتافت از رایش

دُر فشاند از عقیق در پایش

گرچه طاقت نماند در پایش

هم به رفتن پذیره شد رایش

چون بر آن تخت رومی آرایش

یافت از فرش چینی آسایش

آنقدر زور دید در پایش

که برانگیخت شاید از جایش

غرض آن شد که چشم از آرایش

در فراخی پذیرد آسایش

همچو یک پیر کو بارایش

خویش زیبا کند بالایش

کوه باشد همیشه بر جایش

کوه باید که دارد او پایش

بز بمیرد فنا شود رایش

که بماند مقیم بر جایش