ایمنی از قضایت ای الله

هست نزدیک عقل عین گناه

تا به جاروب لا نروبی راه

نرسی در سرای الّا الله

بیش یک نیمه از وظیفه مخواه

از من ای شیخ کردمت آگاه

جمله بگذار و مزد جمله بخواه

ورنه این طاعتست عین گناه

دوست بودش بلال بر درگاه

پوست بر تن چو زلف یار سیاه

ایمن آنکس بُوَد که وی آگاه

نبود از مکر تو به فعل گناه

آدمی سوز گشته از پی راه

مالک درد او به آتشِ آه

گفته از بهر خدمتِ درگاه

امر با عقلها اطیعوالله

هست در دین هزار و یک درگاه

کمترش آنکه بی‌تو دارد راه

حکم حق چون سوی تو کرد نگاه

هان و هان زود بسته کن ره آه

پرده و پرده‌دار را از شاه

نبود دل ز کار او آگاه

تا نماید به تو چو مهر و چو ماه

روی خوب خود از نقاب سیاه

گر همی یوسفیت باید و جاه

چنگ در وی زن و برآی ز چاه

گر ترا تاج و تخت باید و جاه

چه نشینی مقیم در بُن چاه

رسن از درد ساز و دلو از آه

یوسف خویش را بر آر از چاه

جبرئیل از کرامتش در راه

بر مَلک جمله گشته شاهنشاه

صبح صادق چنو ندیده به راه

آفتابی به زیر گنبد ماه

گشته عَمّان ورا عدو در راه

وز بزرگیش ناشده آگاه

ذوق و شوقش ز نیک و بد کوتاه

چشم جسمش ز روح روح آگاه

زانکه می‌دید نصرت از درگاه

از پی فتح آن سپهر سپاه