زیر هر حرف خویش پنهانم

تن گفتار خویش را جانم

وحشی پهن دشت امکانم

زادهٔ ناف این بیابانم

باستان نامه اش اگر خوانم

پردهٔ غفلت است، بدرانم

من که بی تاج و تخت و گنج و سپاه

در به اقلیم فقر سلطانم

بی قیاس مقام و منصب ومال

بنده مرتضی قلی خانم

ذکر او بی دهان چو بتوانم

نام او بر زبان چرا رانم

من که بی تاج و تخت و گنج و سپاه

در اقالیم سبعه سلطانم

بی قیاس مقام و منصب و مال

بنده مصطفی قلی خانم

چون گرفته است تب گریبانم

لاجَرَم مستعّدِ هَذیانم

من به کلّی ز جامه عریانم

جوجه مرغِ دو روزه را مانم

ابتدا درسِ دِهقَنَت خوانم

تا ره و رسمِ دِهقَنَت دانم

ای خدایی که در تو حیرانم

کیستی‌؟ چیستی‌؟ نمی‌دانم

در تو و هستی تو حیرانم

این بدانسته‌ام که نادانم

گفت اندر فشار وجدانم

راز کس فاش کرد نتوانم

گفت من نیز چون تو حیرانم

سبب حبس خود نمی‌دانم

گرچه در نظم و نثر سلطانم

تابع پادشاه ایرانم

چون خود از خادمان ایرانم

قدر خُدّام ملک می ‌دانم

زانتقام قضا هراسانم

ظلم ظلم آرد این‌قدر دانم

بستهٔ روی و موی جانانم

فارغ از قید کفر و ایمانم

هست عمری که آن پری دارد

همچو گیسوی خود پریشانم

گاه مسرورم و گهی غمگین

[...]