زشت باشد به خاصه از ابدال

جز به عبرت نظارهٔ دجّال

گر به چشم تو هست دختر خال

هست مکروه و زشت باطن و زال

گفت با شوی خویش وصف‌الحال

شاد شد مرد و غم گرفت زوال

کرد از آن قوم میر عدل سؤال

که کدامید چیستتان احوال

دوستی را که نیست با تو مجال

که بگوید حرام نیست حلال

عالم طبع و وهم و حس و خیال

همه بازیچه‌اند و ما اطفال

خود ز یاران نباشد ایچ محال

کین سگی کرد سیصد و نه سال

مرد گفتا که باز گویم حال

کز چه افتاد بر من این اهوال

از پی ضیف آسمان جلال

همه شب رو بسان طیف خیال

چو سؤالت گزید مرد محال

مر ترا کسب خوبتر ز سؤال

آسمان از سفر نمود جلال

قمر اندر سفر گرفت کمال

در وفا و سخا به جان و به مال

نه بقا بددلش کند نه زوال

شد ز بوس شهان بدرْ مثال

خاکِ درگاه او هلال هلال

سوی پستی رونده همچو رمال

سوی بالا دونده همچو خیال

سایهٔ تیغ شاه بر چیپال

هست پیوسته مهمترین اهوال

این بود چاره‌اش گهِ زلزال

که ز هیبت زبانش گردد لال

چون کمر بست شاه بهر جدال

خانهٔ دشمنان شمار اطلال

از پی خدمت تو اندر حال

کرده از میم صدهزاران دال

چون تو برداشتی نقاب جلال

زان اساریر بر سریر کمال

چون نشستی به بارگاه جلال

چون نمودی به خلق ماه کمال