مگر آن بخت یابم از اقبال

کافکنم رخت در جهان کمال

روزگاری برای قوت عیال

باز می‌داردم زکسب کمال

بس‌از ان وصف زلف و طره‌وخال

بس از این هرز گفت وگوی محال‌!

خلقتت برد کوی استکمال

همتت راست سو‌ی استدلال

راست بشنو اگر به تنگی حال

بی نیازی زخلق اینت کمال‌!

قادر مطلق ایزد متعال

ذات او را حیات داد و کمال

ساکن بزم او به صف نعال

نفس کل از برای کسب کمال

ورکمالیست از بها و جمال

عقل کل را کشد به استقبال

گر بمانی در این جهان صد سال

بی غم و رنج جفت نعمت و مال‌،

فرخ آن کاختیار او همه سال

عمل صالحست و اکل حلال

لقمه‌ای کم خوری زکسب حلال

به بود از عبادت ده سال

نظم نغزش زنکته و امثال

سحر مطلق ولی مباح و حلال

شاهدانی به چهره همچو هلال

در حجاب حروف زهره جمال

پانصد و بیست و هشت آخر سال

بود کاین نظم نغز یافت کمال

عشق را داد هم به عشق کمال

عقل را کرد هم به عقل عقال

جملگی را خیالهای محال

کرده مانند غتفره به جوال

چون نمودت فطام بعد دو سال

شد دگرگون ترا همه احوال

راست گفت آنکسی که از سر حال

گفت دع نفسک ای پسر و تعال

تا نخوردی مدارش هیچ حلال

چون بخوردی کلوخ بر لب مال

راه تا با خودی هزاران سال

بروی روز و شب یمین و شمال