بر در دل نشستن از پی پاس

تا به بیهوده نگذرد انفاس

چو کیسه به سیم و زر آگنده‌است

دل کیسه‌داران پراکنده است

سینه پر کینه دل پر از وسواس

کرد ضایع به گفتگوی انفاس

میامیز چون آب با هر کسی

میاویز چون باد با هر خسی

با چنین کار و بار کرده قیاس

خویشتن را که هست اکمل ناس

نازکی دل سبب قرب تو است

[...]

ما درین کهنه دیر دیر اساس

خشت ویرانه ایم و نقش پلاس

می زند روز و شب به خرمن ما

تیغ دهقان برای برق از داس

وای بر جان صید خسته ی ما

[...]

حفظش ار کشت را ندارد پاس

خوشه را برگ خویش گردد داس

در برو دوش ماست فکر لباس

ما همه در تلاش زیب و اساس

پیرو نفس و تابع وسواس

گنه ما برون بود ز قیاس

سر نهادند قوم حق نشناس

در پی اتّباع رأی و قیاس

شد جهان شسته از بنی عباس

دامن خاک، پاک از آن ارجاس

شکر این نعمت فزون ز قیاس

کرده هر موی من، زبان سپاس

گر کشد بحث پا برون ز قیاس

دیگران زیرکند و خرده شناس

گفتم: ای نور دیده ی خناس

وز تو خناس را بدل وسواس

چون گذشت از شب به این آیین دو پاس

رو بجانان کرد پیر و بیهراس

زاهدان از معارفند نفور

متنفر ز بوی گل کناس

متمایز بود ز عامی خاص

فرق باشد ز ناس تا نسناس

کیست ز ابدال دانی ای درویش

[...]

چار تکبیر کن چو خیرالناس

بر که بر چار طبع و پنج حواس

عقل را از عقیله بازشناس

نبود همچو فربهی آماس

می‌کند جلوه در هزار لباس

چه کند چون نه‌ای لباس شناس

از شناسایی کسان به هراس

خویش را جوی و خویش را بشناس

هر یکی را گرفت وزن و قیاس

چوالومین، سیلیس و سود و پطاس

طالبا پیرزاده را بشناس

کار او را زکس مگیر قیاس

نشود بیوفا و حق نشناس

عصمت خلق را بدارد پاس