در چمن امروز بلبل مست گفتار خود است

کبک در کهسارها پابند رفتار خود است

سرو مغرور قد و گل محو رخسار خود است

هر که را بینم در عالم گرفتار خود است

دل درون سینه ام در آتش غم در گرفت

ناله جانسوز من آفاق را در بر گرفت

چرخ نتواند مرا از زیر خاکستر گرفت

کیست از دوش کسی باری تواند بر گرفت

از شکست شیشه غم در خاطر پیمانه نیست

خانه فانوس را پروای صاحب خانه نیست

زندگانی آشنایان را به هم یارانه نیست

گریه شمع از برای ماتم پروانه نیست

روزگاری شد که در ویرانه‌ای هستم مقیم

می کنم پیوسته یاد از عهد یاران قدیم

این ندا آمد برون از خاک موسی کلیم

خضر آسودست از تعمیر دیوار یتیم

خانه بر دوشیم ما را حاجت دستار نیست

پیکر ما را لباس تازه‌ای در کار نیست

سیدا ما را نظر بر دست دنیا دار نیست

چشم صایب چون صدف بر ابر گوهر بار نیست