مکر و کبر و هوا برون انداز

تا دهد جانش مر ترا آواز

کرده عقلش در این سرای مجاز

آروز را به خاک سیر جواز

زده عدلش درین سرای مجاز

آتش اندر سرای پردهٔ راز

کوه بشکافت و سعد و عمرو آواز

بشنیدند و فاش گشت آن راز

به دو حرف از برای یک ایجاز

سه سخن گویم از زبان نیاز

به عمر گشت عمر ملک دراز

به عمر شد درِ شریعت باز

قوّت حسرتش ز فوت نماز

داشته چرخ را ز گلشن باز

خاتم اینجا بداد بر درِ راز

ملک آنجا عوض ستد با ناز

کرد چون گردِ ناوکش پرواز

دامنِ کوه را گریبان باز

رفت وقت سحر ز بهر نماز

میر حیدر چو شد بخفته فراز

نه کنم غمز و نه بُوَم غمّاز

خود خدا داند آخر و آغاز

از برای قبول عامه مناز

بیخبر وار خیره مُهره مباز

سگ کین از بغل برون انداز

سگ بزیر بغل میا به نماز

هرکه او از دلیل ماند باز

مانده بیچاره در چه صد یاز

نیست در وی ز معنی آلت و ساز

همه خامست و گندگی چو پیاز

مُقبلی بود مُدبری شد باز

باز اقبال یافت از پی راز

گنگ باید مرید پیر نیاز

تا شود عقل او سخن پرداز

وانکه سرمای دی مهی را باز

بند بر می‌نهد ز روی نیاز

عقل را چون بیافتی بنواز

از دل خویش جای او بر ساز

رنگ پنداشت را ز تختهٔ آز

رو بشویش به آب و ذُلّ و نیاز